4 Odpowiedzi

1. 

   Kasia

   16 marca 2019 | Odpowiedz

   Ale to bylaby rewolucja! Gdyby tak wszyscy nagle zaczeli skupiac sie na swoich mocnych stronach! Bylaby moc!

   To, ze jest sie w czyms dobrym nie znaczy, ze trzeba to koniecznie robic.
   Akurat u mnie tak bylo z kariera naukowa. Mowiono mi, ze jestem dobra w te klocki. Ale mi to zupelnie nie lezalo. I wymgalo duzo odwagi cywilnej, by po zamknietym doktoracie powiedziec, ze koncze z tym przygode, bo potrzebuje dzialac bardziej w praktyce niz w teorii.

   • 

     Agnieszka P.

     18 marca 2019 | Odpowiedz

     Tak, to byłabym moc i radość! I może w końcu udałoby się obalić twierdzenie, z którym ostatnio często się spotykam, zwłaszcza gdy rozmawiam o „wychowaniu” dziecka, że rozwijanie mocnych stron ok, ale wiadomo, że „normalne życie” wygląda inaczej i często trzeba się dostosować… I z jednej strony rozumiem, że dla rozwoju trening tego, co słabiej idzie jest potrzebne, ale z drugiej coś się we mnie gotuje, gdy słyszę o „normalnym życiu” (w domyśle – ciężkim życiu), bo jakoś nie chcę się zgodzić na taką wizję…

     Co do kariery naukowej, o której piszesz to pachnie mi pułapką „zaiwestowanego czasu”. Szło Ci dobrze, więc szkoda było rezygnować, a im dłużej to robiłaś, tym byłaś w tym lepsza… I tak powstało błędne koło, z którego coraz trudniej było wyjść. Gratuluję Ci tej odważnej decyzji i poznania oraz dania przestrzeni swoim potrzebom! :* Osobiście myślę, że jeśli chodzi o talenty, to kariera naukowa mogła być tylko jedną z form ich realizacji, także niekoniecznie była to jedyna „słuszna” ścieżka. :)

2. 

   Gosia

   4 lipca 2019 | Odpowiedz

   Kocham Was dziewczyny! Dziś jechałam do pracy rowerem – godzina pod wiatr, ale z waszą rozmową o talentach w słuchawkach:) No i nazwałyście dokładnie wszystko to, co i mi chodziło po głowie od dłuższego czasu. Zrobiłam ten test jakieś dwa lata temu i dla mnie największym zaskoczeniem było, że cechy dla mnie oczywiste i że tak powiem – banalne – ktoś nazwał talentami. Wydawało mi się, że talent to muzyczny czy taneczny, ale empatia, elastyczność, zbieranie informacji, odkrywczość, idealizacja – to były jakieś słowa opisujące może wartości czy sposób działania. Dziś wiem, że te pojęcia mnie definiują, to kim jestem, jak działam i że to jest unikalny zestaw, który trzeba w sobie pielęgnować. Największa zmorą dzisiejszych czasów jest rozproszenie uwagi i porównywanie. Nadmar bodźców, porównywanie się z innymi albo z idealnym wzorcem wykreowanym w mediach powodują że schodzimy z własnej drogi i gubimy siebie. Może to mógłby być temat na kolejną rozmowę …W każdym razie dziękuję Wam ze przypomniałyście mi o Gallupie, wrócę do tematu i wzmacniania własnych talentów. Pozdraawiam i lecę nadrabiać kolejne odcinki!

   • 

     Agnieszka & Gosia

     8 lipca 2019 | Odpowiedz

     Och, jak miło czytać takie słowa, dziękujemy! :*
     Pięknie to określiłaś pisząc o talentach, że jest to „unikalny zestaw, który trzeba pielęgnować”. Zdecydowanie tak!
     Co ciekawe, każda z nas odnajduje swoje cechy w zestawie, który wymieniłaś. ;)

     To prawda, że im więcej różnych bodźców tym tracimy z oczu to co dla nas ważne, zwłaszcza, gdy otrzymujemy ciągłe komunikaty o tym co jest ok, a co nie… Jak w tym zgiełku dostrzegać siebie i pielęgnować nasze talenty, które czasem niekoniecznie są „w modzie”? To tylko pierwsze lużne pytania, zdecydowanie temat na rozmowę! Dzięki :*

     Dobrego dnia! Pozdrawiamy :*