4 Odpowiedzi

1. 

   Katrin

   11 października 2018 | Odpowiedz

   Agnieszko, Małgosiu, zawsze jak Was słucham, to myślę, że chciałabym tam siedzieć z Wami, inaczej powinnam pauzować nagranie co 2 minuty i pisać komentarze, żeby mi myśli nie uciekły :)

   Ja sobie myślę, że w urlopie najważniejszy jest odpoczynek głowy (pewnie dla ludzi pracujących fizycznie też ciała). To, że przez chwilę nie myślisz o rachunkach, nieposprzątanej szafce, mailu, na który musisz odpowiedzieć, itp. A do tego na urlopie odchodzi sprzątanie i gotowanie. I mi wydaje się, że im bardziej różne to, co widzimy na urlopie od tego, co na co dzień, tym bardziej odwraca to uwagę naszych myśli i nie myślimy o naszym codziennym życiu. Stąd tak lubimy egzotykę, inną architekturę, kolory (i tak sobie myślę, że to nawet nie zawsze musi być tęsknota za kolorami samymi w sobie, tylko właśnie potrzebujemy coś całkiem innego niż zawsze, żeby oderwać myśli). To dlatego ciężko jest odpocząć, zostając samemu w domu bez dzieci i męża, bo te wszystkie rzeczy za nami chodzą.

   Ale zasadniczo jest tak, że odpoczywamy od tego, czego mamy w nadmiarze. Więc jeżeli mamy za dużo dziecięcych krzyków i zabiegania, to nawet samotne segregowanie papierów potrafi odprężyć, o ile damy sobiw luz i zrobimy, ile nam się chce, a nie zaczniemy dnia z listą zadań do zrobienia. Może nawet taki remont ze spokojnym planem, z całkowitym pozbyciem się innych zadań (zamawiamy –
   nie gotujemy), w trochę buddyjskim skupieniu na tym, co robimy (taki idealny stan aktywnej medytacji, który oczywiście ciężko osiągnąć) byłby w stanie pozwolić nam odpocząć?

   Tak z trwaniem tego wpisu myślę sobie, że to chyba wielozadaniowość najbardziej nas męczy. Stąd to Agi marzenie o pustyni to może marzenie, żeby tak naprawdę nie myśleć o niczym, odciąć wszystkie bodźce. PS. Agnieszko, byłam na 2 piaszczystych pustyniach (na jednej zobaczyłam najczarniejszą ciemność na świecie, że nie widziałam wyciągniętej ręki, a to cudowną drogę mleczną – takie wrażenie jak twoja krzyczaca cisza, zresztą martwa cisza też tam była) i na takim trawiastym uschłym gruzińskim stepie, o której miejscowi mówili pustynia – tam wysiadł nam akumulator, najbliższa cywilizacja 6h jazdy, z pół godziny jazdy wstecz najbliższe (opuszczone?) budynki z dzikimi psami skaczączymi do okien. Nic fajnego ;)

2. 

   Agnieszka

   12 października 2018 | Odpowiedz

   Katrin, dzięki wielkie za Twój komentarz i spostrzeżenia. :*
   Cieszę się, że audycja spełnia swoje zadanie i sprawia, że masz ochotę dołączyć do rozmowy! :)
   Z pustynią dałaś mi do myślenia, bo nie analizowałam tego nigdy jako symbolu. Może… Choć jednak będę się trzymać tego, że chodzi o tę spieczoną żółć, kurz i piach i pewnie bardziej to romantyczne podejście niż praktyczne, bo kto wie jakbym się poczuła na takim pustkowiu… Ale może mam potrzebę konfrontacji, kto wie… To pewnie temat na dłuższą rozmowę. ;) Pozdrawiam ciepło i kolorowo! ;)

   • 

     Katrin

     14 października 2018 | Odpowiedz

     Cześć Agnieszko, spełnia spełnia :) Pustynia to takie miejsce, które bardzo wyraźnie daje nam do zrozumienia jak malutcy jesteśmy w tym wszechświecie, jak słabi wobec Matki Natury.

     Mam dla Was temat na któryś kolejny odcinek: Co jak nie ma marzeń? W sensie jak człowiek po prostu marzy, żeby czasem się lepiej wyspać i mieć te 20 min ekstra na czytanie książki? Cz6 takie zwykłe ludzkie marzenia, żeby dziecko było zdrowe i wyrosło na dobrego człowieka? Ale żadnych takich konkretnych…. To dobrze czy źle? Czy to już znaczy, że jesteśmy szczęśliwi w swoim życiu? Spełnieni? Czy ugrzęznęliśmy w jakiejś bańce komfortu? Bo przecież zawsze można chociaż marzyć, żeby założyć choćby fundację i pomagać…

     • 

       Agnieszka

       16 października 2018 | Odpowiedz

       Cześć Katrin,
       zastanawiałam się dłuższą chwilę nad tym, co napisałaś o marzeniach. Na dziś myślę sobie, że może przechodzimy przez różne etapy w życiu i czasem zamiast skupiać się na marzeniach, poświęcamy całą energię na realizację wcześniejszych marzeń? Z drugiej strony może czasem nie zauważym tych naszych „małych” / codziennych marzeń, które nie są tak spektakularne, ale też są naszymi marzeniami – pragnieniami, które spełniamy? Zresztą bywa i tak, że to co dla nas jest „małe” dla innych może być wielkim, trudnym do spełnienia marzeniem. Np. znam osoby, dla których samo rodzicielstwo jest ogromnym marzeniem, a jego realizacja trwa przez lata. Tyle ode mnie, na pewno porozmawiamy o tym z Gosią, myślę, że to ciekawe, jak postrzegamy ten temat z różnych perspektyw.
       Polecam Ci też jeden z pierwszych odcinków audycji, który był poświęcony marzeniom – nie wiem, czy go słuchałaś? Znajdziesz go tu: odc. 2. Marzenia – pomiędzy idyllą, a horrorem (https://wzwiazkuzzyciem.pl/odc-2-marzenia-pomiedzy-idylla-a-horrorem/).
       Pozdrawiam! :*